W Katolickim Domu Kultury „Arka” im. Świętej Jadwigi Królowej w Racławicach miały miejsce kolejne spotkania z cyklu „Przede wszystkim Polska – nadanie Zespołowi Pieśni i Tańca „Racławice” imienia Rodziny Mireckich”. Ich bohaterami byli Janina Mirecka Wojnicka oraz Adam Mirecki.
Sylwetki rodzeństwa Mireckich wpisały się w historię walki niepodległościowej w czasie II wojny światowej, po wojnie w okresie stalinowskim, również w podtrzymaniu katolickości na Kresach, polskości na emigracji, a także dawaniu świadectwa umiłowania Ojczyzny w służbie społecznej. Imperatyw „Przede wszystkim Polska” był wyznacznikiem w osobistych wyborach i decyzjach każdego z rodzeństwa, bez względu na cenę, jaką trzeba było za to zapłacić. Biografię Janiny Mireckiej przybliżyła Aleksandra Zaguła, tancerka grupy reprezentacyjnej Zespołu Pieśni i Tańca „Racławice”. Prelekcję przybliżającą biografię Adama Mireckiego wygłosił z kolei regionalista Mieczysław Barnat.
Janina Mirecka urodziła się 15 lutego w 1907 mroku w Ulanowie. Uczyła się w prywatnym Seminarium żeńskim w Rudniku. W 1929 r. wyjechała do Kanady, gdzie wkrótce poślubiła Augusta Wojnickiego, żołnierza „błękitnej armii” gen. J. Hallera. W 1933 r. wraz z 3-letnim synkiem Henrykiem przyjechała do Polski na prymicje brata Bronisława. Zdecydowała się pozostać w kraju. Od 1938 r. pracowała jako kierowniczka tzw. gospody – stołówki pracowniczej Spółdzielni Spożywców w Stalowej Woli. W pierwszym roku okupacji „gospoda” wraz z hotelem pracowniczym pełniła funkcję kwatery komendy Okręgu Rzeszowskiego NOW (powszechnie nazywanego Okręgiem COP). Janina należała do Narodowej Organizacji Wojskowej Kobiet, a po scaleniu do Armii Krajowej. Prowadziła dział pomocy jeńcom wojennym i więźniom politycznym. Wraz z siostrą Heleną organizowała wysyłkę paczek żywnościowych do więzień i obozów koncentracyjnych. Po zakończeniu wojny nawiązała kontakt z mężem i rozpoczęła starania o wyjazd do Kanady. W maju 1948 r. została aresztowana w Racławicach przez funkcjonariuszy UB. Po blisko półrocznym śledztwie skazana przez WSR w Rzeszowie na dwa i pół roku więzienia. Większość kary odbyła w zakładzie karnym w Przemyślu. Na wolność wyszła w listopadzie w 1950 r. Po wyjściu na wolność wróciła do Racławic, gdzie prowadziła gospodarstwo i wraz z siostrą Walerią opiekowała się rodzicami. Po kilku latach starań otrzymała paszport i w lutym 1957 r. wyjechała do Kanady. Po śmierci męża, w latach 80., wróciła do Polski. Zmarła 14 lipca 1989 r. w Racławicach.
Adam Mirecki urodził się 9 stycznia 1909 r. w Ulanowie na Podkarpaciu. Był jednym z ośmiorga dzieci Pauliny i Dominika Mireckich. Uczył się w gimnazjum w Nisku, a następnie w prywatnym gimnazjum w Borszczowie.
Po zdaniu matury w 1931 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które porzucił po niespełna roku. Działał w Młodzieży Wszechpolskiej, wstąpił też do Stronnictwa Narodowego. W latach 1932-1933 r. odbył kurs podchorążych piechoty przy 17. Pułku Piechoty w Rzeszowie. Od 1934 r. do wybuchu wojny pracował jako sekretarz gminy Stany w powiecie Nisko. W ostatnich miesiącach 1938 r. uczestniczył w akcji zajmowania Zaolzia.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził plutonem, a następnie kompanią w 3 pp.
2 Dywizji Piechoty Legionów. Trafił do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i powrócił
w rodzinne strony. Ponownie aresztowany w listopadzie 1939 r., w styczniu 1940 r. znalazł się w transporcie do obozu koncentracyjnego, z którego udało mu się uciec. W lutym 1940 r. przyjechał do Warszawy, gdzie trafił do konspiracyjnego podziemia. Wszedł w skład komendy Okręgu Rzeszowskiego Narodowej Organizacji Wojskowej, jednocześnie objął stanowisko komendanta powiatowego NOW w Kolbuszowej. W listopadzie 1940 r. został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu w twierdzy Przemyśl, skąd zbiegł pod koniec grudnia. W połowie 1941 r. został komendantem Okręgu Lubelskiego NOW. Zagrożony kolejnym aresztowaniem, w listopadzie 1942 r. opuścił Lublin i wyjechał do Warszawy. Po krótkiej pracy w Komendzie Głównej NOW, w czerwcu 1943 r. objął stanowisko komendanta Okręgu Lwowskiego NOW.
W grudniu 1943 r. gestapo po raz kolejny aresztowało Mireckiego, gdy wracał z odprawy komendantów w Warszawie. Przetrzymywany w kilku więzieniach oraz w obozach koncentracyjnych, w kwietniu 1945 r. doczekał uwolnienia przez wojska angielskie
w niemieckim obozie Bergen – Belsen. W listopadzie 1945 r. powrócił do Polski i natychmiast zaangażował się w działalność konspiracyjną. Miesiąc później, zagrożony aresztowaniem przez UB, zmuszony był opuścić kraj razem z kilkunastoma działaczami narodowymi i poprzez Czechosłowację przybył do zachodnich Niemiec. Do Polski powrócił w maju 1946 r. jako emisariusz Stronnictwa Narodowego. Jego zadaniem było zorganizowanie drogi przerzutowej dla kurierów SN przez Czechy do Polski. W połowie lipca 1946 r. został aresztowany przez UB i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z maja 1947 r. skazany na karę 6 lat więzienia, złagodzoną w wyniku amnestii do 3 lat. Karę odsiadywał we Wronkach, skąd został zwolniony w lipcu 1949 r.
Po zwolnieniu zamieszkał w Racławicach, a następnie w Warszawie, gdzie pracował jako buchalter. Jednocześnie podjął przerwane studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pod koniec listopada 1951 r. został ponownie aresztowany przez bezpiekę pod niesłusznym zarzutem szpiegostwa. W kwietniu 1952 r. WSR w Warszawie skazał Adama Mireckiego na czterokrotną karę śmierci. Rozstrzelano go w więzieniu mokotowskim 24 października 1952 r.
W 1994 r. Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego unieważnił wcześniejsze wyroki, stwierdzając, że „przypisane Mireckiemu czyny były związane z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego”. W 2007 r. prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Spotkania poświęcone rodzinie Mireckich są w ramach cyklu „Przede wszystkim Polska – nadanie Zespołowi Pieśni i Tańca „Racławice” im. Rodziny Mireckich”. Partnerem projektu jest Województwo Podkarpackie.
Kolejne spotkanie w KDK „Arka” odbędzie się 18 października o godz. 17. Z kolei zakończenie cyklu zaplanowano na piątek, 26 października o godz. 18.
