O tych, którzy odeszli

2023

BOŻENA WRZOS

Znakomita lekarka-chirurg, inspektor orzecznictwa inwalidzkiego, wielka miłośniczka muzyki, opery i śpiewu. Zmarła 3 listopada, w wieku 79 lat.

Urodziła się 17 lutego 1944 r. w Stalowej Woli. Tu ukończyła liceum ogólnokształcące, a w 1968 r. – Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Lublinie. Wtedy też zaczęła pracę w szpitalu w Stalowej Woli, zdobywając I (1973) i II (1978) stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej. Była tu kierownikiem Oddziału Pomocy Doraźnej, później Działu Organizacji i Nadzoru, kierowała praktykami studenckimi, była też koordynatorem szkolenia lekarzy i stomatologów. Pracowała również jako inspektor orzecznictwa inwalidzkiego w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

„Odeszła od nas lekarka o wielkim sercu. Skromna, kompetentna i profesjonalna. Zawsze odpowiedzialna, zaangażowana w pracę i życzliwa ludziom. Była autorytetem dla wielu lekarzy. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci” – napisano w nekrologu na stronie szpitala w Stalowej Woli.

Bożena Wrzos była też wielką miłośniczką muzyki klasycznej, uczestniczyła m.in. w koncertach organizowanych w Dworku-Muzeum Wnętrz w Śmiłowie w gminie Ożarów. Odbudowała dworek w Bielinach, który potem odkupiła i wykończyła gmina Ulanów. Bardzo lubiła także śpiew i operę. O wyjazdach na operowe przedstawienia w różnych częściach świata, opowiadała zawsze z ogromną pasją i znajomością tematu.

Bożenę Wrzos pożegnaliśmy 7 listopada na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

2024

LESZEK DŁUGOSZ

Pochodzący z Zaklikowa poeta, kompozytor, pieśniarz, aktor, wieloletni artysta Piwnicy pod Baranami. Kawaler Orderu Orła Białego. Zmarł 23 marca w swoim domu w Krakowie, miał 83 lata.

Urodził się 18 czerwca 1941 r. w Zaklikowie, gdzie zawsze z sentymentem wracał, a swe rodzinne strony opiewał też w wierszach i w utworach muzycznych. Tu ukończył miejscowe liceum ogólnokształcące, a w 1959 r. rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (przez dwa lata studiował też aktorstwo). Debiutował w w 1964 r. w studenckim Teatrzyku Piosenki Hefajstos. Z Piwnicą pod Baranami związał się rok później, a w 1973 r. wydał swój pierwszy poetycki tomik „Lekcje rytmiki”. Z własnymi recitalami występował w Polsce i za granicą. Publikował felietony w „Czasie Krakowskim” i „Rzeczpospolitej”, miał też swoje autorskie audycje w TVP i Polskim Radiu, wykładał w Studium Literacko-Artystycznym na UJ.

Leszek Długosz był laureatem wielu nagród, wyróżnień, tytułów i odznaczeń. Był m.in. Mistrzem Mowy Polskiej, otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”, Medal Stulecia Odzyskania Niepodległości, a w 2021 r. został kawalerem Orderu Orła Białego. W 2018 r. otrzymał tytuł Ambasadora Zaklikowa.

Pogrzeb Leszka Długosza odbył się 27 marca w Alei Zasłużonych Cmentarza Rakowickiego w Krakowie.

BARTŁOMIEJ BELCARZ

Nauczyciel historii i pasjonat dziejów polskiego lotnictwa, autor książek. Pomysłodawca  „Sikorski Model Show” w Zespole Szkół nr 1 w Stalowej Woli, gdzie uczył. Zmarł 25 marca,  w wieku 62 lat.

Był absolwentem Wydziału Prawa UMCS w Lublinie, doktorem nauk humanistycznych o specjalności historia. Ale nade wszystko pasjonowała go historia polskiego lotnictwa i samolotów. Poświęcił im wielu książek i albumów, był autorem ponad 160 różnych publikacji o tej tematyce (wydanych także po angielsku, francusku i czesku). To on pioniersko odsłaniał nieznane karty polskiego lotnictwa w kampanii francuskiej w 1940 r., pomagał w rekonstrukcji bryły jedynego zachowanego egzemplarza samolotu Caudron CR.714 Cyclone. Był także znanym i cenionym wydawcą – współzałożycielem oficyny Stratus, której renoma i najwyższy poziom przekazywanych czytelnikom anglojęzycznych prac są bezdyskusyjne w całym lotniczym świecie. Pisał dla wielu branżowych czasopism i instytucji.

– Bartek nie odszedł całkowicie. Jego cząstka kryje się w książkach i opracowaniach o lotnictwie, które kochał – napisało w pożegnaniu Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, z którym zmarły współpracował.

Bartłomieja Belcarza  pożegnaliśmy 27 marca, na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.

BOGDAN HNATYK

Wieloletni dyrektor w Mostostalu Stalowa Wola, kierował licznymi budowami w mieście i HSW, a także za granicą. Zmarł 10 kwietnia, miał 77 lat.

Urodził się 26 stycznia 1947 r. w Moszczanach k. Przemyśla. W 1980 r. ukończył Wydział Technologii Budowy Maszyn na Politechnice Rzeszowskiej. Niemal cale swoje zawodowe życie związany był z Mostostalem w Stalowej Woli. Był tu m.in. dyrektorem ds. produkcji, ds. realizacji, prokurentem, kierował Zakładem Montażowym nr 1. Przez 10 la prowadził leż duże, zagraniczne budowy Mostostalu, głównie w Egipcie i ZSRR.

W latach 1984-88 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Stalowej Woli z ramienia Stronnictwa Demokratycznego. Uhonorowano go licznymi państwowymi, branżowymi i zakładowymi odznaczeniami, na czele z Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

– Będziemy wspominać dyrektora ciepło, ale  i z respektem. Był bowiem wymagającym przełożonym, ale też sprawiedliwym, wyrozumiałym i uczynnym, o wielkim sercu dla ludzi – napisała we wspomnieniu grupa byłych pracowników Mostostalu Stalowa Wola.

Bogusław Hnatyk został pochowany na cmentarzu w Wilkowicach k. Bielska-Białej.

JERZY OZGA

Znany stalowowolski kardiolog, pierwszy w regionie lekarz-operator wszczepiający rozruszniki serca. Zmarł 8 maja, w wieku 62 lat, w czasie wycieczki po Turcji.

Urodził się 31 stycznia 1962 r. w Stalowej Woli. W 1987 r. ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Lublinie i podjął pracę w Przemysłowym Specjalistycznym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Stalowej Woli przy ulicy Kwiatkowskiego, jako straszy asystent poradni rejonowej. Był specjalistą chorób wewnętrznych i w kardiologii (miał tytuł operatora elektroterapii). Pracował też jako nauczyciel w Zespole Szkół Medycznych w Stalowej Woli.

W szpitalu powiatowym w Stalowej Woli przepracował 27 lat. Zajmował tu stanowisko starszego asystenta w Oddziale Kardiologicznym, następnie starszego asystenta Oddziału Kardiologii Inwazyjnej i Angiologii z Pracownią Hemodynamiki, przyjmując wówczas na siebie obowiązki koordynowania pracą Pracowni Urządzeń Wszczepialnych Serca, a w ostatnim czasie był zastępcą Lekarza Kierującego Oddziałem Kardiologii Inwazyjnej i Oddziałem Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego.

Był jednym z prekursorów zabiegów elektroterapii w Stalowej Woli, zajmując się implantacją stymulatorów serca, implantacją kardiowerterów defibrylatorów oraz układów resynchronizujących. Wszczepił wiele tysięcy rozruszników serca, a dziesiątki tysięcy skontrolował. Uczestniczył w zabiegach wykonywanych przez innych lekarzy, wspomagając ich i szkoląc.

– Dziękujemy Ci Jurku za niestrudzoną, pełną zaangażowania pracę, za cierpliwość, za oddanie, za to, że łączyłeś umiejętnie własne pasje z misją służenia innym, bo dla Ciebie dobro drugiego człowieka było wartością najwyższą – napisano na stronie szpitala w Stalowej Woli.

Pogrzeb doktora Jerzego Ozgi odbył się 21 maja na Cmentarzu Parafialnym w Stalowej Woli Rozwadowie.

LONGIN JANIK

Z wykształcenia prawnik, ceniony aktor Amatorskiego Teatru Dramatycznego (ATD) imienia Józefa Żmudy w Stalowej Woli. Z teatrem związany był od 1961 roku. Zmarł 29 maja, miał 87 lat.

Urodził się 7 listopada 1936 r. Oprócz ATD, w  latach 1961-1963 był także członkiem Teatru Poezji i Lalek.  W 1962 roku zagrał rolę Harmidesa w „Obronie Ksantypy” w reż. Józefa Żmudy. Kolejne ważniejsze role w ATD to spektakle: „Dziewiąty sprawiedliwy” (1963), „Przyjaciel nadejdzie wieczorem” (1965), „Kolumbowie rocznik 20” (1966), „Namiestnik” (1970), „Fizycy” (1973), „Wizyta starszej pani” (1986), „Owca” (1987), „Szaleństwo Macieja” (1988).

Wybitną kreacją Longina Janika była rola Papkina w „Zemście” Aleksandra Fredry, reżyserowanej przez Jacka Szczęka (1994). Teatr wznowił spektakl w roku 2002 (reż. Longina Ordon). Głośnym spektaklem był też „Kopciuch” Janusza Głowackiego w reż. Longiny Ordon, w którym zagrał rolę Zastępcy Dyrektora.

W latach 2007-2011 Longin Janik obsadzany był w kilku premierach reżyserowanych przez Wawrzyńca Ciesielskiego, między innymi w spektaklu „Prawdziwa przyjaźń” (2008) oraz „Świętoszek” (2010). Grał jedną z głównych ról w „Przetańczyć zmierzch” w reż. Anety Adamskiej (2013). Spektakl został uhonorowany głównymi nagrodami na festiwalach w Horyńcu – Zdroju oraz w Andrychowie. Kilkakrotnie występował także poza granicami kraju, m. in. w Szeged na Węgrzech, w Drohobyczu na Ukrainie oraz w Kromeřižu w Czechosłowacji.

W 2011 roku za swoją działalność otrzymał od prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Złoty Krzyż Zasługi. W 2017 r. został Mistrzem Pięknego Czytania.

Longina Janika pożegnaliśmy 1 czerwca na Cmentarzu Parafialnym w Stalowej Woli Rozwadowie.

JERZY JAKIMÓW

Harcmistrz, instruktor Lasowiackiego Hufca ZHP imienia Powstańców Styczniowych w Stalowej Woli, dyrektor Ośrodka Sportu i Rekreacji w Tarnobrzegu. Zmarł 8 czerwca, miał 69 lat.

Urodził się 9 listopada 1954 roku w Stalowej Woli. Przez wiele lat aktywnie działał w szeregach Związku Harcerstwa Polskiego, z czasem zajmując w tej organizacji kierownicze stanowiska. Był członkiem Komisji Rewizyjnej Chorągwi Podkarpackiej ZHP w obecnej kadencji, wieloletnim członkiem Rady Chorągwi Podkarpackiej ZHP, Komendantem Chorągwi Tarnobrzeskiej ZHP, instruktorem Hufca ZHP Lasowiackiego w Stalowej Woli im. Powstańców Styczniowych.

W latach 1990–2019 był pracownikiem (w ostatnim czasie także dyrektorem) Ośrodka Sportu i Rekreacji w Tarnobrzegu (przemianowanego później na Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji).

– Przy innym ogniu, w inną noc, do zobaczenia znów – napisali harcerze, żegnając swojego druha.

Jerzy Jakimów został pochowany 15 czerwca na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

ppor. STANISŁAWA CEPNIK  ps. ZŁUDA

Żołnierka Armii Krajowej, łączniczka. Przedostatnia weteranka walk o niepodległość Rzeczpospolitej w Kole Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Obwodu Nisko-Stalowa Wola. Zmarła 26 czerwca, w wieku 100 lat.

Urodziła się 4 listopada 1923 r. w Rozwadowie. W czasie niemieckiej okupacji jej ojciec, Stefan Roś, był kierownikiem referatu wywiadowczego AK w powiecie tarnobrzeskim. W sierpniu 1942 r. została zaprzysiężona jako żołnierz Armii Krajowej, miała pseudonim Złuda. Przekazywała meldunki, pocztę i rozkazy  między swoim ojcem, ps. Jawor a Komendą Obwodu AK i innymi żołnierzami Polskiego Państwa Podziemnego.

Po wojnie zawodowo pracowała w księgowości. Była cenionym pracownikiem, zawsze pełna empatii i koleżeńska. Uhonorowana Odznaką Weterana Walk o Niepodległość oraz Krzyżem Armii Krajowej. Chętnie dzieliła się swymi wojennymi wspomnieniami, będącymi „żywą lekcją historii”.

Pogrzeb podporucznik Stanisławy Cepnik odbył się 28 czerwca na

Cmentarzu Parafialnym w Tarnobrzegu.

KAZIMIERZ JACKOWSKI

Świadek historii Rozwadowa i Stalowej Woli, niestrudzenie pomagający w odtworzeniu i zapisywaniu kart lokalnej historii. Zmarł 30 czerwca, miał 93 lata.

Urodził się 18 stycznia 1931 r. w Rozwadowie. Od wczesnych lat powojennych angażował się w działalność harcerską, był instruktorem hufca Rozwadów. Na emeryturę odszedł w 1992 r.

Przez lata systematycznie spisywał swoje wspomnienia, szczególnie z okresu okupacji, a także te dotyczące historii ważnych dla miejscowej społeczności miejsc, osób i wydarzeń. Przez lata współpracował z Muzeum Regionalnym w Stalowej Woli, pomagał przy realizacji filmów dotyczących lokalnej historii. Jego wspomnienia, prywatne fotografie i zapisy rozmów były też w 2020 r. jednym z wiodących motywów plenerowej wystawy „Rozwadów – podróż sentymentalna w 330. rocznicę lokacji miasta”. W 2021 r. otrzymał Zloty Krzyż Zasługi.

– Dzięki jego zaangażowaniu, bardzo dobrej pamięci i dokładności w przekazywaniu informacji, był wyjątkowym kustoszem miejscowej historii – napisało w pożegnaniu Muzeum Regionalne w Stalowej Woli.

Kazimierz Jackowski został pochowany 4 lipca na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

ANTONI KAPUŚCIŃSKI

Radny Rady Powiatu Niżańskiego III i IV kadencji (2006-2014).Podczas III kadencji pełnił też funkcję członka Zarządu Powiatu Niżańskiego. Zmarł 24 lipca, miał 73 lata.

Prze wiele lat pracował w Urzędzie Gminy i Miasta Ulanów, gdzie od 1985 r. był kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego. Działał też w miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej, gdzie był druhem, a potem komendantem miejsko-gminnej OSP w Ulanowie.

– Antoni Kapuściński na zawsze pozostanie w naszej pamięci jako zasłużony samorządowiec,, działacz społeczny zaangażowany w życie społeczności lokalnej i aktywnie udzielający się na rzecz Powiatu Niżańskiego oraz Gminy i Miasta Ulanów – napisano w pożegnaniu na stronie Starostwa Powiatowego w Nisku.

Antoniego Kapuścińskiego pożegnaliśmy 27 lipca na Cmentarzu Parafialnym w Ulanowie.

HENRYK SUCHORA

Działacz „Solidarności” i „Solidarności Wiejskiej”, poseł na Sejm I kadencji. Zmarł 15 października, miał 73 lata.

Urodził się 15 lutego 1951 r. w Osinkach k. Janowa Lubelskiego w gminie Potok Wielki. Pracował jako ślusarz i spawacz w Hucie Stalowa Wola, prowadził też gospodarstwo rolne. W 1980 r. wstąpił do NSZZ „Solidarność”, następnie do „Solidarności Wiejskiej”. Po wprowadzeniu stanu wojennego prowadził działalność podziemną, organizował lokalne struktury Ogólnopolskiego Komitetu Oporu Rolników. W marcu 1984 r. aresztowany za kolportaż podziemnej prasy na terenie Huty Stalowa Wola, wielokrotnie zatrzymywany i inwigilowany przez SB.

Po 1989 r. zaangażowany w ruch związkowy na wsi. Do Sejmu I kadencji (1991-1993) został wybrany z listy Porozumienia Ludowego, w okręgu obejmującym część województwa tarnobrzeskiego i rzeszowskiego. Pracował w komisjach Komisji Systemu Gospodarczego i Przemysłu oraz Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw w ramach Paktu o przedsiębiorstwie państwowym.

Pogrzeb Henryka Suchory odbył się 18 października w miejscowości Potok–Stany.

HENRYK BRZOZOWSKI

Konstruktor, członek zarządu HSW SA, a także zapalony
biegacz – w 2012 r. jeden z założycieli Stalowowolskiego Klubu
Biegacza. Zmarł 22 października, w wieku 84 lat. Urodził się 25 września 1940 r. w Kurzynie Małej w gminie Ulanów.
Ukończył Politechnikę Rzeszowską, zdobywając tytuł inżyniera mechanika. Po raz pierwszy w HSW pracował w latach 1965-1985. Po raz drugi w latach 1988-1999. Był tu m.in. zastępcą Dyrektora ds. Ekonomiki i Pracy oraz członkiem zarządu HSW
SA – dyrektorem ds. pracowniczych. Henryk Brzozowski był także
zapalonym biegaczem. Uczestniczył w wielu regionalnych biegach ulicznych, wielokrotnie zajmując miejsca na podium zawodów. Często był też nagradzany jako najstarszy zawodnik. Był zdobywcą Korony Maratonów Polskich – pięciu najstarszych maratonów w Polsce. Pożegnaliśmy go 25 października na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.