Pozostaną w naszej pamięci

Ksiądz biskup JAN NIEMIEC

W latach 80. duszpasterz „Solidarności” w Stalowej Woli i w naszym regionie. Zmarł 27 października 2020 r., w wieku 62 lat.

Urodził się 14 marca 1958 r. w Rzeszowie. Pochodził z Kozłówka k. Strzyżowa. W październiku 1980 r. współorganizował Niezależne Zrzeszenie Studentów w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Po studiach wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 24 czerwca 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie.

W latach 1987–1989 był wikariuszem u kapelana „Solidarności”, księdza Edwarda Frankowskiego w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli. Szczególną rolę odegrał podczas strajku w Hucie Stalowa Wola w sierpniu 1988 roku, odprawiając msze święte i wygłaszając homilie dla strajkujących pracowników.

Za działalność na rzecz niepodległości Polski otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Wolności i Solidarności. Uhonorowano go także tytułami Zasłużony dla NSZZ „Solidarność” i Zasłużony dla Regionu Ziemia Sandomierska NSZZ „Solidarność”. Przez wiele lat pełnił posługę biskupa pomocniczego diecezji kamieniecko-podolskiej na Ukrainie.

9 listopada 2020 r. biskup Niemiec został pochowany w katedrze w Kamieńcu Podolskim.

ALFRED RZEGOCKI

Prezydent Stalowej Woli w latach 1997-2002. Wielce zasłużony dla rozwoju miasta. Zmarł 29 października 2020 r. Miał 73 lata.

Urodził się 14 maja 1947 roku w Stalowej Woli. Maturę uzyskał w Technikum Elektrycznym w Nisku, potem ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

Pracował w Hucie Stalowa Wola. W latach 80. był trenerem koszykarzy w ZKS Stal Stalowa Wola. W 1990 roku został dyrektorem Ośrodka Kultury Fizycznej i Sportu HSW i prezesem ZKS Stal Stalowa Wola.

W 1994 roku wybrano go zastępcą prezydenta Stalowej Woli, a po śmierci prezydenta Andrzeja Gajca, w grudniu 1997 roku przejął jego obowiązki. Prezydentem Stalowej Woli został wybrany na następną kadencję, w latach 1998-2002.

Zrealizował wiele inwestycji o dużym znaczeniu dla Stalowej Woli. Rozpoczął budowę trasy podskarpowej, będącej zaczątkiem obwodnicy Stalowej Woli, za jego prezydentury zbudowano ulicę Solidarności, która połączyła miasto z utworzoną Tarnobrzeską Specjalną Strefą Ekonomiczną, powstała hala tenisowa, dom pomocy społecznej, miasto przejęło od Huty dużą specjalistyczną przychodnię zdrowia, powstał sądowy wydział ksiąg wieczystych, urząd celny. Był także jednym z inicjatorów utworzenia Muzeum Regionalnego. Ustanowił nagrodę „Gałązka Sosny” dla twórców ze Stalowej Woli w zakresie literatury i kultury.

W latach 1994-2002 i 2010-2014 był radnym Rady Miejskiej Stalowej Woli, a od 2014 r. radnym Rady Powiatu Stalowowolskiego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Śp. Alfred Rzegocki został pochowany 31 października 2020 r. na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

TADEUSZ CIEŚLA

Pracownik Wydawnictwa Sztafeta, zmarł 31 października 2020 r., w wieku 74 lat.

Urodził się 15 marca 1946 r. w Miłocinie w pow. rzeszowskim. Ukończył Technikum dla Pracujących Zespołu Szkół Zawodowych Huty Stalowa Wola. W HSW pracował od lipca 1968 r., w latach 1982-1993 był konwojentem w Rejonowym Urzędzie Pocztowym w Stalowej Woli. W listopadzie 1993 roku został zatrudniony w Wydawnictwie Sztafeta i pracował do lutego 2000 r. na stanowisku drukarza. Od powstania związku zaangażował się w działalność „Solidarności”.

Tadeusz Cieśla został pochowany 3 listopada 2020 r. na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

CZESŁAW WOŁCZYŃSKI

W latach 60. wiceprzewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Stalowej Woli. Zawodowo związany z HSW. Autor pierwszej prozatorskiej książki napisanej i wydanej przez mieszkańca Stalowej Woli. Jego powieść „Rozdarcie” ukazała się w 1984 roku.

Urodził się 15 maja 1931 roku w Śródborze na Kielecczyźnie. Maturę uzyskał w stalowowolskim Technikum Mechanicznym w 1952 roku. Zaocznie ukończył studia ekonomiczne. Na początku lat 60. był wiceprzewodniczącym stalowowolskiego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, potem wrócił do Huty. W latach 1972-1976 kierował Zasadniczą Szkołą Zawodową i Technikum Energetycznym przy stalowowolskiej elektrowni. Po powrocie do HSW nadal prowadził zajęcia w stalowowolskim szkolnictwie zawodowym. W 1987 roku odszedł z Huty do Wojewódzkiego Zakładu Remontowo-Produkcyjnego w Sandomierzu.

W 1952 r. Czesław Wołczyński był jednym z pierwszych korespondentów gazety zakładowej Huty, wtedy noszącej tytuł „Socjalistyczne Tempo”, na której bazie powstała „Sztafeta”. Publikował również w prasie krajowej, m.in. w „Głosie Pracy”, „Dookoła Świata”. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 6 listopada 2020 r. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

WIESŁAW KARLIŃSKI

Koszykarz, sędzia, komisarz meczów koszykarskich. Zmarł 7 listopada 2020 r., miał 71 lat.

Urodził się w Krakowie, był wychowankiem Wisły, z którą w 1965 i 1967 roku zdobył wicemistrzostwo, a w roku 1968, mistrzostwo Polski juniorów.

W 1971 r. przeprowadził się do Tarnobrzega, został zawodnikiem Siarki i temu klubowi oraz miastu pozostał wierny do końca swojego życia. W 1978 r., po zakończeniu kariery zawodniczej, został sędzią. Od 1985 r. sędziował mecze na najwyższym szczeblu rozgrywkowym. Po zakończeniu kariery sędziowskiej w 1999 r., został komisarzem Polskiej Ligi Koszykówki. Na emeryturę przeszedł w 2019 r.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się 10 listopada 2020 r. w Tarnobrzegu.

DANUTA STECZKOWSKA

Wybitna nauczycielka śpiewu i muzyki, autorka nowatorskiego programu dla klas chóralnych. Matka słynnego muzykującego rodzeństwa. Założycielka rodzinnego zespołu „Muzykująca Rodzina Steczkowskich”. Odeszła 17 listopada 2020 r. Miała 78 lat.

Danuta Romana Steczkowska, z domu Wyżkiewicz, urodziła się 16 lutego 1942 r. w Pilźnie k. Dębicy. Ukończyła Liceum Pedagogiczne dla Wychowawców Przedszkolnych w Jaśle, a następnie, w roku 1964, Studium Nauczycielskie w Krośnie. W tym samym roku rozpoczęła pracę nauczyciela w Szkole Podstawowej nr 1 w Stalowej Woli. W 1967 roku wyszła za mąż za Stanisława Steczkowskiego.

Oboje przez dziesiątki lat związani byli ze Stalowa Wolą i jej życiem muzycznym. Przez lata prowadzili, według autorskiego profilu nauczania wzorowanego na poznańskich „Słowikach”, klasy chóralne (zajęcia prowadzono w szkołach) oraz, od 1978 r. Chór Chłopięco-Męski „Cantus” w Zakładowym, a potem Miejskim Domu Kultury. Jeszcze do połowy lat 90. Danuta uczyła w szkole podstawowej nr 1.

16 lutego 2012 r., podczas koncertu z okazji 70. urodzin Danuty w Miejskim Domu Kultury, rodzina Steczkowskich uhonorowana została tytułem Ambasadora Stalowej Woli. W kwietniu 2012 r. Danuta Steczkowska otrzymała też odznakę „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”.

Prochy śp. Danuty Steczkowskiej spoczęły na cmentarzu w Cieklinie w powiecie Jasielskim.

JÓZEF PELC

Znany i ceniony stalowowolski lekarz, wieloletni dyrektor szpitala w Stalowej Woli. Zmarł 20 listopada 2020 r., dzień przed swoimi 85. urodzinami.

Całą karierę lekarską związał ze Stalową Wola. W latach 50. był jednym z pierwszych lekarzy, którzy podjęli pracę w nowo otwartym szpitalu w Stalowej Woli. Byłe cenionym specjalistą chirurgii ortopedyczno-urazowej.

W latach 1970-1990 pełnił funkcję dyrektora naczelnego w Zespole Opieki Zdrowotnej w Stalowej Woli. Doprowadził do rozbudowy stalowowolskiego szpitala. W 1989 r., za jego dyrektury, oddano do użytku nowy pawilon szpitalny. Ponadto rozbudował oddział dermatologiczny. W 2008 roku otrzymał tytuł Zasłużony dla Stalowej Woli.

Józef Pelc został pochowany na stalowowolskim cmentarzu komunalnym 28 listopada 2020 r.

KRYSTYNA OSTROWSKA

Przez kilkadziesiąt lat pomagała ludziom w uzyskiwaniu sprawności fizycznej. Całą karierę zawodową związała ze stalowowolską służbą zdrowia. Zmarła 6 grudnia 2020 r.

Krystyna Ostrowska, z domu Światowiec, urodziła się w Stalowej Woli w 1953 roku. W młodości była obiecującą lekkoatletką, reprezentując z powodzeniem ZKS Stal w sprincie i skoku w dal. Po uzyskaniu matury w stalowowolskim LO podjęła studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Katowicach na wydziale rehabilitacji ruchowej. W 1976 r. podjęła pracę w zakładzie opieki zdrowotnej Huty Stalowa Wola.

W tym zakładzie, jako specjalista fizjoterapii przepracowała ponad 44 lata. Przez znakomitą większość czasu pracy zawodowej kierowała działem rehabilitacji. Tę funkcję pełniła do końca swoich dni.

Krystyna Ostrowska została pochowana 10 grudnia 2020 r. na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

BARBARA FLORAS-SUDUŁ

Z jej lekarskiej wiedzy specjalistycznej korzystała służba zdrowia w Stalowej Woli i Nisku. Zmarła 12 grudnia 2020 roku.

Urodziła się w 1949 roku. Dyplom lekarski uzyskała w lubelskiej Akademii Medycznej w 1974 r. W tym samym roku rozpoczęła pracę w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej w Stalowej Woli. Była też wtedy kierownikiem przychodni zdrowia w stalowowolskiej bazie PKS.

W 1986 r. uzyskała specjalizację II stopnia w zakresie chorób wewnętrznych. W 1991 r. podjęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Stalowej Woli, jako asystent na oddziale chorób wewnętrznych, niedługo potem została ordynatorem tego oddziału. W 1993 uzyskała specjalizację z zakresu diabetologii, była uznaną specjalistką tej dziedzinie, a w latach 2013-2014 zastępcą dyrektora ds. lecznictwa stalowowolskiego szpitala. W ostatnich latach, oprócz pracy w Szpitalu Powiatowym w Stalowej Woli, była lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej w stalowowolskim ośrodku zdrowia „Medyk”.

Barbara Floras-Suduł została pochowana na stalowowolskim cmentarzu komunalnym 19 grudnia 2020 r.

ADAM BIAŁY

Postać wielce zasłużona dla Elektrowni Stalowa Wola i Kozienice. Zmarł w Stalowej Woli, 28 grudnia 2020 roku.

Adam Biały urodził się 24 grudnia 1928 r. w Rakszawie. Studia inżynierskie z zakresu energetyki ukończył na Politechnice Gliwickiej. W 1955 roku przybył do Stalowej Woli, gdzie został zatrudniony w Elektrowni Stalowa Wola. Kierował wydziałem turbin. W 1962 roku został głównym inżynierem stalowowolskiej elektrowni. Aktywnie współpracował w budowie elektrowni „Stalowa Wola III”.

W 1968 roku awansowany na dyrektora budowy elektrowni „Kozienice”, największej wówczas inwestycji energetycznej w Polsce. Adam Biały dyrektorem „Kozienic” był przez dwanaście lat. W 1980 roku podjął pracę w firmie „Elektrim”, z którą budował elektrownię w Turcji. Po powrocie z zagranicznego kontraktu podjął pracę na kierowniczym stanowisku w Zakładach Energetycznych Okręgu Wschodniego w Radomiu. Z tej firmy w latach 90. odszedł na emeryturę. Po wieloletniej zawodowej wędrówce wrócił do Stalowej Woli i tu mieszkał do śmierci.

Spoczął na cmentarzu parafialnym w Rozwadowie w ostatni dzień 2020 roku.

CZESŁAW KORCZAK

Ceniony pedagog i pracownik oświaty. Nauczyciel matematyki w Zasadniczej Szkole i Technikum Elektrycznym w Nisku, dyrektor tamtejszego liceum ogólnokształcącego. Zmarł 29 stycznia 2021 r.

Urodził się w 1938 roku w Serocku w powiecie lubartowskim. Był absolwentem Wydziału Matematyczno–Fizyczno–Chemicznego Uniwersytetu im. Marii Curie–Skłodowskiej. W 1960 roku podjął pracę jako nauczyciel matematyki w Zasadniczej Szkole i Technikum Elektrycznym w Nisku.

Pracował tu do 1968 roku. W latach 1968-1971 był dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego w Nisku. Od 1971 do 1973 roku był nauczycielem matematyki w tej szkole oraz wizytatorem przedmiotowo-metodycznym matematyki przy Wydziale Oświaty i Wychowania Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nisku.

W roku 1973 został przeniesiony na stanowisko zastępcy inspektora w tym wydziale. W latach 1974–1981 wizytator szkolnictwa podstawowego i średniego Urzędu Miasta i Powiatu w Stalowej Woli, a następnie Wydziału Oświaty Urzędu Miejskiego w Stalowej Woli.

W 1990 r. powrócił do pracy w pełnym wymiarze w Zespole Szkół Elektrycznych w Nisku, jako nauczyciel matematyki. 1 sierpnia 1991 roku przeszedł na emeryturę, pracując w niepełnym wymiarze godzin do 1996 roku.

Za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,  Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

MARIA NYCZ

Długoletnia, zasłużona nauczycielka i wychowawca. Zmarła 27 stycznia 2021 r., w wieku 69 lat. Została pochowana na cmentarzu w Stalowej Woli.

Urodziła się 20 listopada 1951 roku w Stalowej Woli. Po ukończeniu studiów w Instytucie Techniki Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, podjęła w 1977 r. pracę w Zespole Szkół Elektrycznych (obecnie Regionalne Centrum Edukacji Zawodowej) w Nisku, pracując w nim przez 33 lata.

Przez cały okres pracy uczyła podstaw elektrotechniki, głównie w klasach technikum. Jako nauczycielka w pracy dydaktycznej i wychowawczej osiągała bardzo dobre wyniki. Przygotowywała młodzież i współorganizowała szkolne etapy wielu olimpiad, w tym elektrycznej i technicznej.

W 2008 r. została wybrana przez młodzież „Najsympatyczniejszą nauczycielką”, była też odznaczona „Złotym Medalem za Długoletnią Służbę”, wyróżniana nagrodami starosty.

KAZIMIERZ KUCZMAN

Historyk sztuki, długoletni kierownik Działu Malarstwa Grafiki i Rzeźby Zamku Królewskiego na Wawelu, mieszkaniec wawelskiego wzgórza. Profesor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

Kazimierz Kuczman urodził się 9 lutego 1947 r. w Rzeczycy Okrągłej w gminie Radomyśl nad Sanem. Ukończył stalowowolskie liceum ogólnokształcące, następnie studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po studiach pracował w Dziale Wydawnictw Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu.

W 1984 r. na UJ obronił pracę doktorską, a w 2006 r. uzyskał na tejże uczelni habilitację na podstawie książki „Renesansowe głowy wawelskie”. W latach 2007–2010 na Akademii Ignatianum w Krakowie był kierownikiem katedry Kultury i Sztuki Krakowa i Małopolski, od 2009 r. związał się z Uniwersytetem Papieskim Jana Pawła II w Krakowie, w którym w 2012 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 1994 r. mieszkał na Wawelu, w budynku dawnego austriackiego szpitala.

Spod jego pióra wyszło ponad 150 publikacji naukowych i popularnonaukowych, był autorem kilkakrotnie wznawianego przewodnika po Wawelu, wydawanego w licznych wersjach językowych. Za osiągnięcia w muzealnictwie Kazimierz Kuczman otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta w roku 2005 r.

W latach 1998-2002 zasiadał w Radzie Muzeum Okręgowego w Rzeszowie, a od 2004 w Radzie Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli. W 2018 r. uhonorowany został tytułem Honorowego Obywatela Gminy Radomyśl nad Sanem.

Zmarł w Krakowie 28 stycznia 2021 r., w swoim wawelskim mieszkaniu. Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się 3 lutego rano mszą w Katedrze Wawelskiej, by po południu zakończyć się na cmentarzu parafialnym w Woli Rzeczyckiej, gdzie spoczęły jego prochy, zgodnie z wyrażonym już dawno życzeniem.

Ksiądz LECH KUTERA

Długoletni proboszcz parafii w Krzeszowie. Zmarł 15 lutego 2021 r.

Urodził się 17 lutego 1941 r. w Chełmie. Święcenia kapłańskie otrzymał 31 maja 1964 r. w Katedrze Lubelskiej, z rąk biskupa Piotra Kałwy. W 1977 r. rozpoczął posługę jako wikariusz parafii w Krzeszowie, a w 1984 r. został jej proboszczem. Tę funkcję pełnił do 28 czerwca 2011 r., do czasu przejścia na emeryturę.

Msza św. pogrzebowa została odprawiona 18 lutego w kościele parafialnym pw. Narodzenia NMP w Krzeszowie. Przewodniczył jej biskup diecezji zamojsko-lubaczowskiej Marian Rojek.

STEFAN ULANICKI

Sędzia Sądu Rejonowego, od lipca 2016 r. w stanie spoczynku. Stefan Ulanicki zmarł 20 lutego 2021 r. Miał 70 lat.

Związany był z Sądem Rejonowym w Stalowej Woli od 18 marca 1977 r. Na stanowisko sędziego powołany został 6 lipca 1978 r. Funkcję Przewodniczącego IV Wydziału Pracy Sądu Rejonowego w Stalowej Woli pełnił nieprzerwanie od 1 lipca 1985 r. do 30 czerwca 2016 r.

Sędzia Stefan Ulanicki Został pochowany 25 lutego 2021 r. na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

JÓZEF ZAJĄC

Działacz NSZZ „Solidarność”. Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności, Zasłużony dla Regionu Ziemia Sandomierska. Zmarł 23 lutego 2021 r. Miał 70 lat.

Od września 1980 r. w NSZZ „Solidarność” Huty Stalowa Wola. W latach 1982-1983 kolporter wydawnictw podziemnych.

W latach 1984-1987 słuchacz Instytutu Wyższej Kultury Religijnej przy parafii Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli; członek Akcji Katolickiej, od 1984 r. uczestnik stalowowolskich pielgrzymek na Jasną Górę; 1985-1988 aktor-amator w Teatrze Chrześcijańskim przy parafii Matki Bożej Królowej Polski. W kwietniu i sierpniu 1988 r. uczestnik strajków w Hucie Stalowa Wola.

W 1989 r. uczestnik kampanii wyborczej Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Jeżowem, w latach 1990-1994 radny z listy KO „S”. Od 1992 do 1998 r., a następnie od 2001 do 2005 r. etatowy członek Prezydium Komisji Zakładowej „Solidarności” w HSW.

Śp. Józefa Zająca pożegnaliśmy 26 lutego, pogrzeb odbył się w Jeżowem.

ANTONINA ŚWIERCZ

Była jednym z tych lekarzy, którzy długie lata swego życia zawodowego spędzili na pracy w służbie zdrowia związanej z przemysłem, w przychodni przy ulicy Kwiatkowskiego 2 w Stalowej Woli. Zmarła 7 marca 2021 r.

Urodziła się w 1935 roku w Wilnie. W 1958 r. ukończyła Akademię Medyczną we Wrocławiu. Od 1 września 1960 r. podjęła pracę w przychodni przy obecnej ul. Kwiatkowskiego 2, który wówczas miał formę przemysłowego zakładu opieki zdrowotnej. Przepracowała tu 31 lat.

W trakcie pracy zawodowej dr Antonina Świercz uzyskała specjalizację II stopnia z analityki medycznej oraz z medycyny pracy. Od listopada 1969 r. pełniła funkcję lekarza zakładowego. Od października 1972 r., do czasu odejścia na emeryturę w marcu 1991 r., kierowała tu Pracownią Analityczną.  Przyjmowała też pacjentów w ramach poradni ogólnej oraz pełniła wyjazdowe dyżury całodobowe, do wypadków na teren ówczesnej HSW. W trakcie pracy zawodowej była odznaczona medalami, m.in. „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” i „Zasłużona dla Huty Stalowa Wola”.

Już na emeryturze była członkinią Stalowowolskich Amazonek, wspierała je radą i pomocą opartą na szerokiej wiedzy i fachowości. Była też działaczką Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy, zaangażowana w działalność duszpasterstwa służby zdrowia.

W latach 80. współpracowała z podziemną „Solidarnością”. Od Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Andrzeja Dudy otrzymała dyplom nadający jej tytuł „Matki Niepokornych” w ramach projektu o tej samej nazwie, jako uznanie dla matek, które kształtowały postawy sprzeciwu wobec komunistycznego reżimu.

ALEKSANDER SZCZĘCH

Długoletni radca prawny w Starostwie Powiatowym w Nisku i Starostwie Powiatowym w Stalowej Woli, sekretarz miasta Stalowej Woli. Społecznik, kultywujący pamięć o Kresach i niosący pomoc rodakom na Wschodzie. Zmarł 8 maja 2021 r., w wieku 60 lat.

Urodził się 26 lipca 1960 roku w Stalowej Woli. Był absolwentem tutejszego LO im. KEN. Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Na początku lat. 90 służył prawną poradą w stalowowolskim biurze Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, a także związkowcom z Regionu Ziemia Sandomierska NSZZ „Solidarność”. W latach 1995–1998 pełnił funkcję sekretarza w Urzędzie Miasta w Stalowej Woli (był też pierwszym rzecznikiem prasowym magistratu). Od 1999 roku pracował jako radca prawny w Starostwie Powiatowym w Stalowej Woli oraz Starostwie Powiatowym w Nisku.

Pasjonował się m.in. historią i filozofią. Był społecznikiem, inicjatorem wielu akcji społecznych oraz charytatywnych na rzecz Polaków na Wschodzie, organizowanych m.in. ze Stowarzyszeniem Łączności i Pomocy Rodakom we Lwowie i na Kresach. Wraz z grupą dziennikarzy dbał o polskie groby, m.in. na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Aleksander Szczęch został pochowany 12 maja na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

RYSZARD HERNIK

Wieloletni pracownik Huty Stalowa Wola, postać bardzo zasłużona dla tego zakładu. Energetyk, automatyk i nauczyciel zawodu. Doktor nauk technicznych. Zmarł 31 maja 2021 r., w wieku 91 lat.

Urodził się 11 lutego 1930 r. w Skierniewicach. W 1954 r. ukończył studia na wydziale elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W tym samym roku, z nakazu pracy jako inżynier elektryk został zatrudniony w Hucie Stalowa Wola. Całą karierę zawodową związał z tym zakładem.

Odszedł z Huty po osiągnięciu wieku emerytalnego, od kwietnia 1995 roku. Na emeryturze prowadził zajęcia z zakresu energetyki i automatyki na kursach prowadzonych przez Stowarzyszenie Elektryków Polskich.

W 1986 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych na Politechnice Warszawskiej. Sam zresztą był wykładowcą na wielu szkoleniach, był też doradcą technicznym w HSW. Reprezentował Hutę na konferencjach naukowych w kraju i za granicą. Bardzo cenił sobie jedno z wielu posiadanych odznaczeń: złotą odznakę „Zasłużonego dla Huty Stalowa Wola”. Działał też aktywnie w stalowowolskim oddziale Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.

Ryszarda Hernika pożegnaliśmy 8 czerwca na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

BOGDAN DZIUBA

Utytułowany były zawodnik Stali Społem i Victorii Stalowa Wola – wielokrotny medalista lekkoatletycznych mistrzostw Polski, mistrzostw Europy i mistrzostw świata Mastersów w biegach na 1500, 3000, 5000 i 10 000 m i biegach crossowych. Prezes i zawodnik Stalowowolskiego Klubu Biegacza. Dyrektor Zespołu Szkół im. Armii Krajowej w Jastkowicach. Zmarł 28 lipca 2021 r. w wieku 47 lat.

Bogdan Dziuba urodził się 30 marca 1974 roku w Stalowej Woli. W szóstej klasie szkoły podstawowej rozpoczął treningi w Stali Społem, a jego pierwszym trenerem był Stanisław Anioł. Po ukończeniu szkoły średniej, na okres służby wojskowej, był zawodnikiem Oleśniczanki, a później, w czasie studiów, reprezentował barwy AZS Krosno. Ostatnim jego klubem była Victoria.

Jego największe sportowe sukcesy to: srebrny medal mistrzostw Polski juniorów w crossie, 4. miejsce mistrzostw Polski seniorów w crossie (4 km), udział w wojskowych przełajowych mistrzostwach świata oraz akademickich mistrzostwach świata, a także start w mistrzostwach świata i Europy w biegach górskich w stylu alpejskim i anglosaskim. Był zwycięzcą wielu maratonów (m.in. we Wrocławiu, Steinfurcie, Rajcu, Bratysławie, Szwarcwaldzie) i półmaratonów, a także biegów ulicznych na 5 i 10 km.

Po zakończeniu czynnej kariery sportowej współtworzył, a później został prezesem i zawodnikiem Stalowowolskiego Klubu Biegacza. W tym czasie zdobywał medale lekkoatletycznych mistrzostw Polski, Europy i świata Weteranów w biegach na 1000, 1500, 3000, 5000 i 10 000 m oraz w crossie.

Jeszcze 26 lipca Bogdan Dziuba ze swoimi przyjaciółmi ze Stalowowolskiego Klubu Biegacza dobiegł na Jasną Górę, uczestnicząc w 25. Tarnobrzeskiej Pielgrzymce Biegowej, organizowanej przez Parafię Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Tarnobrzegu i Klub Biegacza Witar Tarnobrzeg. Po przybyciu do Częstochowy, Bogdan Dziuba powiedział dziennikarzowi Katolickiej Agencji Informacyjnej:
– Dla takiej chwili się biegnie. Pragnę podziękować, że mogę tutaj być i że jestem zdrowy. To jest ta intencja. Biegam ponad 40 lat. To jest całe moje życie…

JÓZEF MROCZEK

Działacz społeczny, pisarz i regionalista. Autor m.in. wydanej niedawno „Monografii Bielin”. Zmarł 30 lipca, miał 75 lat.

Urodził się w 1946 r. w Bielinach koło Ulanowa. Już w latach 60. rozpoczął działania na rzecz lokalnej społeczności. Przez wiele lat pracował w Hucie Stalowa Wola jako ślusarz-spawacz. Od 1970 roku, przez ponad 20 lat działacz Ludowego Zespołu Sportowego w Bielinach.

Mimo ciężkiej choroby, w wyniku której utracił obie nogi, Józef Mroczek mocno angażował się w działalność drużyny piłkarskiej LZS Bieliny. Przykuty do wózka inwalidzkiego prowadził drużynę trampkarzy. Jako zasłużony działacz sportowy był wielokrotnie odznaczany.

Realizował się także jako reżyser i aktor, wystawiając wspólnie z księdzem Franciszkiem Surowcem w 1977 roku Jasełka Polskie, co było niespotykanym w tamtych latach wydarzeniem.

Kiedy choroba zupełnie uniemożliwiła mu pracę na rzecz sportu, Józef Mroczek poświęcił się działalności twórczej. Był autorem wielu opracowań o tematyce religijnej, historycznej, społecznej. Historyk z zamiłowania, znany w środowisku jako kronikarz i dokumentalista. Wydał między innymi opracowanie na temat obiektów sakralnych w Bielinach, kronikę Ochotniczej Straży Pożarnej w Bielinach oraz tomiki poezji „Na ścieżkach życia”.

Spisanie bogatych dziejów Bielin było jego marzeniem od wielu lat. To marzenie niedawno się ziściło – promocja „Monografii Bielin” odbyła się 27 lipca na Wysokim Lądzie, miejscu wyjątkowym dla mieszkańców tej wsi. Tu bowiem zlokalizowana była pierwsza osada.

Pogrzeb Józefa Mroczka odbył się 3 sierpnia na cmentarzu w Bielinach.

EDYTA MAZIARZ

Nauczycielka wychowania fizycznego, przedmiotów zawodowych turystycznych w Regionalnym Centrum Edukacji Zawodowej w Nisku. W tej szkole pracowała od 2003 roku. Zmarła 22 sierpnia 2021 r., w wieku 42 lat.

W latach 2016-2021 pełniła funkcję prezesa Stowarzyszenia Absolwentów, Pracowników i Przyjaciół niżańskiego RCEZ.

– Uśmiechnięta, pełna radości życia i pasji nauczycielka, wychowawca. Wśród uczniów cieszyła się wielkim zaufaniem i szacunkiem. Angażowała się w wiele obszarów życia szkoły, kształtując wśród młodzieży aktywny tryb życia, edukację zdrowotną oraz postawę pomocy innym, szczególnie słabszym i chorym. Jako nauczyciel i wychowawca, dbała o potrzeby swoich uczniów, nie szczędząc sił i czasu. Przekazana nam dobroć i życzliwość na zawsze pozostaną w naszej pamięci – takimi słowami pożegnała ją społeczność RCEZ w Nisku.

Edyta Maziarz została pochowana 1 września na cmentarzu w Ulanowie.

STEFANIA PACHLA

Najstarsza mieszkanka gminy Ulanów, zmarła 23 sierpnia, w wieku 104 lat. Pożegnaliśmy ją dwa dni później, na cmentarzu w Bielinach.

Stefania Pachla urodziła się 24 kwietnia 1917 roku w Bielinach. Tam też spędziła większość swojego życia, pracując w gospodarstwie. W czasie wojny trafiła na przymusowe roboty, między innymi do Austrii. Niewolniczo pracowała również w Niemczech i na Łotwie.

Mąż Stefanii Pachli – Józef – był ulanowskim flisakiem. Pracował w Hucie Stalowa Wola. Zmarł w roku 2000.

Stefania Pachla wychowała 5 dzieci, doczekała się również 16 wnuków, 29 prawnuków i 4 praprawnuków.

Od niedawna mieszkała u rodziny w Rudniku nad Sanem. Mimo różnych przeciwności losu, była osoba niezwykle pogodną i radosną i taką pozostała do końca swoich dni.

HELENA KULIG

100-letnia mieszkanka Niska, zmarła 15 września, kilka tygodni po swoich setnych urodzinach, świętowanych m.in. z udziałem  przedstawicieli lokalnego samorządu.

Helena Kulig z domu Maciej urodziła się 10 sierpnia 1921 roku jako najmłodsza z ośmiorga rodzeństwa. Jako młoda dziewczyna należała do Związku Strzeleckiego, którego członkowie, na czele z Józefem Piłsudskim, stanowili trzon Legionów Polskich. Związek Strzelecki, po odzyskaniu w 1918 roku przez Polskę niepodległości działał jako społeczno-wychowawcza organizacja młodzieży, kształtując w młodych ludziach postawy patriotyczne.

Tuż przed wojną Helena Kulig pracowała w dziale rachunkowości Huty Stalowa Wola. W 1941 roku wyszła za mąż za Zygmunta Kuliga, znanego piłkarza niżańskiego „Sokoła”.

Pogrzeb Heleny Kulig odbył się 18 września na niżańskim cmentarzu komunalnym.

JANUSZ PIKULSKI

Zawodnik i działacz sportowy, długoletni pracownik Huty Stalowa Wola, organizator szkolnictwa wyższego i nauczyciel akademicki, syn pionierów naszego miasta. Zmarł 20 września 2021 r.

Urodził się 26 czerwca 1933 r. w Częstochowie, jako syn Stefana i Bronisławy. Ojciec był robotnikiem, który w 1938 r. sprowadził rodzinę do Stalowej Woli, gdzie rozpoczął pracę w nowo zbudowanych Zakładach Południowych.

W Stalowej Woli Janusz Pikulski ukończył szkołę powszechną, a potem uzyskał świadectwo dojrzałości w rozwadowskim Handlowym Liceum Administracyjno-Gospodarczym. Po maturze, od początku września 1952 r. rozpoczął pracę w Hucie Stalowa Wola. W końcu 1960 r. przeszedł do pracy w Radzie Zakładowej HSW na stanowisko przewodniczącego komisji sportu i turystyki. W styczniu 1974 r.  został I sekretarzem Komitetu Fabrycznego PZPR w Hucie Stalowa Wola. Na początku lat 80. był pełnomocnikiem dyrektora naczelnego Huty, a w 1983 r. został zastępcą Głównego Księgowego w Zakładzie Hutniczym HSW. Po trzech latach objął stanowisko dyrektora ekonomicznego Zakładu Hutniczego, z końcem czerwca 1991 r., już w czasach reformy polityczno-gospodarczej, przeszedł na emeryturę.

Zaoczne studia ekonomiczne odbył na przełomie lat 50. i 60. w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie, wkrótce potem podjął studia doktoranckie w Szkole Głównej Planowania i Statystyki, dzisiejszej Szkole Głównej Handlowej. Ukończył je w marcu 1979 roku, uzyskując tytuł doktora nauk ekonomicznych. Przez kilkanaście lat prowadził wykłady i zajęcia naukowe w stalowowolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej, był w niej również dyrektorem Instytutu Studiów Podyplomowych.

Od pierwszych lat powojennych zajmował się sportem. Uprawiał lekką atletykę, był między innym mistrzem województwa rzeszowskiego w skoku wzwyż i w trójskoku. Grał również jako pingpongista w zespole stalowowolskiej Stali, ale największe sukcesy odnosił w siatkówce. Na początku lat 60. był prezesem ZKS Stal Stalowa Wola, klubu, który prowadził wtedy jedenaście sekcji sportowych.  Z jego nazwiskiem wiążą się dwa obiekty sportowe w Stalowej Woli, powstałe z  jego aktywnym udziałem: odkryte baseny i hala tenisowa.

Janusza Pikulskiego pożegnaliśmy 25 września na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli.

ANTONI KŁOSOWSKI

Znany przedsiębiorca i samorządowiec Stalowej Woli oraz zasłużony społecznik. Zmarł 17 października, w wieku 67 lat.

Urodził się 17 marca 1954 r. w Siemiatyczach, w woj. podlaskim. W 1956 r. wraz z rodziną przeprowadził się do Stalowej Woli. W 1976 r. uzyskał maturę w technikum odlewnictwa w Gorzycach i podjął pracę w Hucie Stalowa Wola. W tym samym roku założył w HSW klub honorowych dawców krwi (sam oddał ok. 20 litrów), działał też aktywnie w Polskim Czerwonym Krzyżu.

W 1986 r. wyjechał do USA, wrócił rok później, a w 1989 r. założył firmę Antonio & Stanley produkującą konstrukcje stalowe i wyroby z aluminium. Firma nieprzerwanie funkcjonuje do dziś, dając pracę wielu mieszkańcom miasta.

Był dwukrotnie przewodniczącym Rady Miejskiej Stalowej Woli (1995-1998 i 2010-2014), a od 16 lat Starszym Cechu Rzemieślników i Przedsiębiorców w Stalowej Woli i Nisku. Już jako dojrzały człowiek ukończył studia ekonomiczne, a potem prowadził dla studentów wykłady z praktycznej ekonomii w Wyższej Szkole Ekonomicznej i szkolenia zawodowe w Cechu.

W latach 90. i późniejszych, gdy Huta Stalowa Wola i całe miasto dotknięte były kryzysem gospodarczym,  pomógł sprowadzić tu pierwszy niemiecki zakład odlewniczy, który dał pracę mieszkańcom i byłym pracownikom Huty. Zapoczątkował ożywianie w Stalowej Woli strefy ekonomicznej.

Antoniego Kłosowskiego pożegnaliśmy 21 października br. na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli. Tego dnia flagi w mieście opuszczone były do połowy masztu.